Qaramlik go‘yo chiqish yo‘li yo‘q bo‘lgan labirintdek tuyuladi, lekin ozodlik sari yo‘l bosib o‘tganlar bilishadi – chiqish bor. Ushbu sahifada haqiqiy insonlar o‘z kurashlari, tushkunliklari va g‘alabalari haqidagi hikoyalari bilan o‘rtoqlashishadi. Ular bir paytlar tanlov oldida turishgan: hayotlarini yo‘q qilishda davom etish yoki o‘z qo‘llariga olish. Ular ozodlikni tanladilar – va taqdirlarini o‘zgartira oldilar.
Bu yerda har bir hikoya, har bir fikr – shunchaki so‘z emas, balki haqiqiy tajriba bo‘lib, kim uchundir umid uchquniga aylanishi mumkin. Qaramlik ustidan g‘alaba qozongan insonlarning hikoyalarini o‘qing va ishonch hosil qiling – yangi hayot haqiqatdan ham mumkin!
Ehtimol, aynan bugun sizning sog‘lom va erkin hayot sari ilk qadamingizni tashlash kuningizdir.
Maxfiylikni saqlash maqsadida qahramonlarning ismlari o‘zgartirilgan, ammo ularning hikoyalari – chinakam, qaramlikni yengib o‘tgan insonlarning haqiqiy tajribalaridir. Bu hayotiy guvohliklar og‘riq, kurash va g‘alabani aks ettiradi hamda shuni isbotlaydi: yo‘l bor, hatto hamma narsa yo‘qolgandek tuyulganda ham.
Ushbu hikoyalar siz yoki yaqinlaringizni yangi hayot sari ilk qadamingizni tashlashga ilhomlantirsin.
Tuzalish hikoyalari: haqiqiy voqealar va muvaffaqiyatli tiklanish yo‘llari – giyohvandlik va alkogolizmdan xalos bo‘lganl insonlarning hayoti
Ваш логотип
"Men hayotni tanladim" – Dilbarning sog‘ayish hikoyasi
Dilbar, 32 yoshda, muvaffaqiyatli tadbirkor va ikki farzandning onasi. Bugun u xususiy bolalar bog‘chasini boshqaradi, kelajakka rejalar tuzadi va to‘laqonli hayot kechiradi. Ammo atigi bir yil oldin hammasi boshqacha edi – sintetik narkotiklar uning sog‘lig‘ini, oilasini va karerasini asta-sekin yemirib borayotgan edi.
"Men o‘zimni yo‘qotdim, lekin qayta topdim..."
"Men har doim o‘zimni kuchli inson deb bilardim. Ish, farzandlar, mas'uliyat – hammasi mening bo‘ynimda edi. Ammo doimiy stress va charchoq o‘z ta’sirini o‘tkazdi. Tanishlar davrasida ‘yengil’ narkotikni sinab ko‘rdim. O‘sha paytda bu jiddiy narsa emas, nazoratni yo‘qotmayman, deb o‘ylagandim. Lekin keyin ikkinchi marta, uchinchi, to‘rtinchi marta... Hammasi zararsizdek ko‘rinar edi, to o‘zimni usiz normal yashay olmasligimni anglagunimcha. Uyqusizlik, asabiylik, tashvish boshlangan edi... Go‘yo faqat narkotik meni ‘suv ustida ushlab turayotganday’ edi. Aslida esa, u meni asta-sekin tubsiz chuqurlikka tortayotgan ekan."
— Qachon yordam kerakligini anglagansiz?
"Men oxirgi lahzagacha muammo borligini rad etdim. Nazorat mening qo‘limda, deb o‘ylardim. Ammo bir kun kelib, bir kun ham dozasiz yashay olmasligimni tushundim. Muhim narsalarni unutib qo‘ya boshladim, ishda muammolar paydo bo‘ldi, farzandlar bilan munosabatlar yomonlashdi. Eng og‘ir pallaga yetib kelganimda esa, ikki kun yo‘q bo‘lib ketdim – begona joyda, qattiq sindrom bilan uyg‘ondim. Bu mening tubanligim edi. O‘shanda o‘zimga: ‘Tugatdim! Endi o‘zimni qutqarishim kerak!’ – deb so‘z berdim."
— Nega aynan DetoxMedicalPro ni tanladingiz?
"Men uzoq vaqt klinikalarni o‘rgandim, sharhlarni o‘qib chiqdim. Og‘riqdan, qo‘rquvdan, uddalay olmasligimdan xavotirda edim. Ammo DetoxMedicalPro anonimlik, qo‘llab-quvvatlash va zamonaviy davolash usullarini kafolatlashini bilganimda, qarorim qat’iy bo‘ldi. Men shunchaki narkotikdan voz kechishni emas, balki butun hayotimni o‘zgartirishni xohlardim."
— Davolanish qanday kechdi?
"Birinchi bosqich – detoksikatsiya. Bu juda og‘ir edi, ammo shifokorlar imkon qadar og‘riqsiz va qulay tarzda sindromni yengishimga yordam berishdi. Keyin reabilitatsiya boshlandi – individual va guruhiy terapiya. Men yana giyohvandliksiz yashashni, his-tuyg‘ularimni tushunishni va ongimni o‘zgartirishni o‘rgandim. Ma’lum bo‘ldiki, qaramlik nafaqat jismoniy, balki chuqur psixologik muammo ham ekan. Bunga qarshi kurashish oson bo‘lmadi, lekin har kuni o‘zimni kuchliroq his qildim."
— Davolanishdan keyin hayotingiz qanday o‘zgardi?
"Rostini aytsam, bu yangi hayotga kelgandek bo‘ldi. Men 10 oydan beri tozaman va shu vaqt ichida giyohvandlik yillarida qilolmagan ishlarimni bajardim. Shaxsiy bolalar bog‘chasini ochdim, farzandlarim bilan ko‘proq vaqt o‘tkaza boshladim, oilam bilan munosabatlarimni yaxshiladim. Ammo eng muhimi – men giyohvandliksiz hayotdan zavqlanishni o‘rgandim. Endi hayotimni o‘zim boshqaraman, moddalarga qaram bo‘lmayman."
— Hozir qaramlik bilan kurashayotgan insonlarga nima deya olasiz?
"Agar sizda hech qanday chiqish yo‘li yo‘q deb o‘ylayotgan bo‘lsangiz – bu faqat xayol. Qaramlik chog‘ida hammasi nazorat ostida deb tuyuladi, ammo bu yolg‘on. Narkotiklar kuch bermaydi – balki ularni tortib oladi. Agar men qutula olgan bo‘lsam, demak siz ham uddalay olasiz. Muhimi – birinchi qadamni qo‘rqmay tashlash. Giyohvandliksiz hayot bor. Va u ancha yorug‘, erkin va mazmunli
— Davolanish qanday kechdi?
"Birinchi bosqich – detoksikatsiya. Bu juda og‘ir edi, ammo shifokorlar imkon qadar og‘riqsiz va qulay tarzda sindromni yengishimga yordam berishdi. Keyin reabilitatsiya boshlandi – individual va guruhiy terapiya. Men yana giyohvandliksiz yashashni, his-tuyg‘ularimni tushunishni va ongimni o‘zgartirishni o‘rgandim. Ma’lum bo‘ldiki, qaramlik nafaqat jismoniy, balki chuqur psixologik muammo ham ekan. Bunga qarshi kurashish oson bo‘lmadi, lekin har kuni o‘zimni kuchliroq his qildim."
— Davolanishdan keyin hayotingiz qanday o‘zgardi?
"Rostini aytsam, bu yangi hayotga kelgandek bo‘ldi. Men 10 oydan beri tozaman va shu vaqt ichida giyohvandlik yillarida qilolmagan ishlarimni bajardim. Shaxsiy bolalar bog‘chasini ochdim, farzandlarim bilan ko‘proq vaqt o‘tkaza boshladim, oilam bilan munosabatlarimni yaxshiladim. Ammo eng muhimi – men giyohvandliksiz hayotdan zavqlanishni o‘rgandim. Endi hayotimni o‘zim boshqaraman, moddalarga qaram bo‘lmayman."
— Hozir qaramlik bilan kurashayotgan insonlarga nima deya olasiz?
"Agar sizda hech qanday chiqish yo‘li yo‘q deb o‘ylayotgan bo‘lsangiz – bu faqat xayol. Qaramlik chog‘ida hammasi nazorat ostida deb tuyuladi, ammo bu yolg‘on. Narkotiklar kuch bermaydi – balki ularni tortib oladi. Agar men qutula olgan bo‘lsam, demak siz ham uddalay olasiz. Muhimi – birinchi qadamni qo‘rqmay tashlash. Giyohvandliksiz hayot bor. Va u ancha yorug‘, erkin va mazmunli
"Birinchi bosqich – detoksikatsiya. Bu juda og‘ir edi, ammo shifokorlar imkon qadar og‘riqsiz va qulay tarzda sindromni yengishimga yordam berishdi. Keyin reabilitatsiya boshlandi – individual va guruhiy terapiya. Men yana giyohvandliksiz yashashni, his-tuyg‘ularimni tushunishni va ongimni o‘zgartirishni o‘rgandim. Ma’lum bo‘ldiki, qaramlik nafaqat jismoniy, balki chuqur psixologik muammo ham ekan. Bunga qarshi kurashish oson bo‘lmadi, lekin har kuni o‘zimni kuchliroq his qildim."
— Davolanishdan keyin hayotingiz qanday o‘zgardi?
"Rostini aytsam, bu yangi hayotga kelgandek bo‘ldi. Men 10 oydan beri tozaman va shu vaqt ichida giyohvandlik yillarida qilolmagan ishlarimni bajardim. Shaxsiy bolalar bog‘chasini ochdim, farzandlarim bilan ko‘proq vaqt o‘tkaza boshladim, oilam bilan munosabatlarimni yaxshiladim. Ammo eng muhimi – men giyohvandliksiz hayotdan zavqlanishni o‘rgandim. Endi hayotimni o‘zim boshqaraman, moddalarga qaram bo‘lmayman."
— Hozir qaramlik bilan kurashayotgan insonlarga nima deya olasiz?
"Agar sizda hech qanday chiqish yo‘li yo‘q deb o‘ylayotgan bo‘lsangiz – bu faqat xayol. Qaramlik chog‘ida hammasi nazorat ostida deb tuyuladi, ammo bu yolg‘on. Narkotiklar kuch bermaydi – balki ularni tortib oladi. Agar men qutula olgan bo‘lsam, demak siz ham uddalay olasiz. Muhimi – birinchi qadamni qo‘rqmay tashlash. Giyohvandliksiz hayot bor. Va u ancha yorug‘, erkin va mazmunli
"Geroin mendan hamma narsani tortib oldi, lekin men tirikman va hayotimni qaytarib oldim."
"Ism maxfiylik maqsadida o‘zgartirilgan. Ushbu hikoya haqiqatga asoslangan va real voqealarni aks ettiradi.".
"Geroin mendan hamma narsani tortib oldi, ammo men tirik qoldim va hayotimni qaytarib oldim."
— Jurbek, hammasi qanday boshlandi?
— Oddiy hikoya, minglab marta eshitilgan. 19 yoshda edim, musiqaga yashardim, she’rlar yozardim, guruhda o‘ynardim. Ozodlikni his qilishni, chegaralarni bosib o‘tishni xohlardim. Birinchi marta giyohvandlikni bir davrada sinab ko‘rdim. U menga ilhom baxsh etishini, san’atga yaqinlashtirishini aytishdi. Ammo hech kim uning meni ichkaridan yemirib tashlashini ogohlantirmadi.
— Qachon tuzoqqa tushganingni anglagansan?
— Bir yil o‘tib. Avvaliga hammasi "nazorat ostida"dek edi – xohlagan paytim to‘xtata olishimga ishondim. Ammo asta-sekin hayotim parchalanib ketdi. Pul yo‘qoldi, do‘stlar uzoqlashdi, ota-onam yuz o‘girdi, onamning ko‘zlarida doimiy tashvish paydo bo‘ldi. Doza topish uchun o‘g‘rilik qila boshladim. O‘sha paytda ham hammasi vaqtinchalik deb o‘ylardim, tez orada to‘xtashimga ishongandim.
— Eng qo‘rqinchli lahza qaysi edi?
— Ular ko‘p bo‘lgan… Ammo eng dahshatlisi – bir kuni sovuq polli pod’ezdda uyg‘ongan kunim. Qancha vaqt o‘tgani, qayerda ekanligimni bilmasdim, tanam qattiq urilgan edi – kimdir hushsiz yotganimda do‘pposlagan. O‘rnimdan turdim, eng yaqin do‘kondagi oynaga qaradim va o‘zimni emas – ko‘zlari bo‘sh, holdan toygan sharpani ko‘rdim. O‘shanda birinchi marta o‘lim yaqinligini his qildim. Ammo hatto shu ham meni to‘xtatmadi.
— Seni davolanish yo‘liga qadam qo‘yishga nima majbur qildi?
— Singlim. O‘sha kecha u yonimga keldi – men esa tubsiz jarlikda edim: iflos, titrayotgan, butunlay sinib ketgan. U shunchaki menga qaradi va yig‘lab yubordi. Keyin esa dedi: "Sen allaqachon o‘lgan odamsan. Endi sen uchun duo qilmayman." Bu so‘zlar yuragimni teshib o‘tdi. Ko‘p yillar ichida birinchi marta yashashni xohladim.
— Davolanish qanday o‘tdi?
— Qattiq. Og‘riq, sinish, qo‘rquv. Men baqirdim, shifokorlarni yomon ko‘rdim, o‘zimni yomon ko‘rdim. Lekin reabilitatsiya markazi mutaxassislari menga taslim bo‘lishga yo‘l qo‘ymadi. Ular nafaqat tanamni saqlab qoldi, balki ongimni ham qayta ishga tushirishdi. Menga o‘zim kimligimni, nimani yaxshi ko‘rishimni, narkotiklarsiz qanday yashaganimni eslatishdi.
— Sen sirlashlaring bo‘lganini aytding…
— Ha, ikki marta. Har safar o‘lim yana yuzimga tikilib qaraganini his qildim. Birinchi sirlash – reabilitatsiya markazidan chiqib, olti oy o‘tgach. O‘zimni yetarlicha kuchli deb o‘yladim, hammasini nazorat qila olaman deb ishonib, yana botqoqga botdim. Natijada – toksikologiya bo‘limida yotdim. Ikkinchi sirlash – qachonki meni tushungan yagona inson, sevgilim, mendan ketganida. Men bu og‘riqqa bardosh berolmadim. Ammo ikkinchi yiqilishdan keyin tushundim: yo men hayotni tanlayman, yoki butunlay yo‘q bo‘laman.
— Hozir ikki yildan beri tozasan. Nima bilan yashayapsan?
— Boshqalarga yordam beraman. Reabilitatsiya markazida maslahatchi bo‘lib ishlayman, ma’ruzalar o‘qiyman, she’r va musiqa yozaman. Mening orzum bor – ijodiy studiya ochish. Chunki san’at orqali og‘riqni yengish va o‘zgarishga kuch topish mumkin.
— Hali ham giyohvandlik botqog‘ida bo‘lganlarga nima deysan?
— Sen o‘ylaysan: "Hech qanday yo‘l yo‘q. Bu mening taqdirim, men allaqachon sinib bo‘lganman." Lekin men shunday deyman: tirik ekaning – demak, g‘alaba qozonishing mumkin.
Kimdir uchun emas, "kerak" bo‘lgani uchun emas, balki sen yashashga loyiq ekansan. O‘rningdan tur va birinchi qadamni qo‘y.
Aloqa ma’lumotlari
DetoxMedicalPro
Toshkent shahri, Yunusobod-15,
Ahmad Donish ko‘chasi, 78
Ahmad Donish ko‘chasi, 78